06-27445313 mail@merelvandorp.nl
Een ezel om geld te krijgen?

Een ezel om geld te krijgen?

Baantje in de horeca weg, schoonmaken in hotels gaat niet meer en bijverdienen tijdens de komende feestdagen op de camping is een no-go. Scholieren en studenten ervaren financiële gevolgen van corona. Hoe nu je kamerhuur betalen? Je abonnement van je mobiel dokken?

Er is een oplossing. Dat weten criminelen. En die zien nu hun kans om bij noodlijdende jeugdigen aan te kloppen voor hun snode plannetjes.

Jongeren en jongvolwassenen lopen risico om slachtoffer te worden van deze gehaaide criminelen. Vanaf je achttiende kun je namelijk een auto op je naam schrijven – tegen een leuk bedrag van een crimineel best aantrekkelijk, nu je je zakgeld niet meer kunt opspekken met werken bij de camping tijdens Pasen, Pinksteren en de meivakantie.

In het water gevallen

Het zou zomaar extra aantrekkelijk kunnen zijn voor jonge mensen om in te gaan op zulke verzoeken. Want veel studenten werken in de horeca – nu alle restaurants, cafés en kroegen dicht zijn, is ook hun bijverdienste weggevallen. De achttienjarigen met een leuke reis in het verschiet waarvoor ze vanaf hun eindexamen in mei zouden verdienen, zien hun plannetje handenwrijvend in het water vallen.

Schoonmaken in hotels is er niet meer bij en afwassen in dat ene restaurant zie je ook aan je neus voorbij gaan. En hoe erg is dat nou, om een mobiele telefoon op jouw naam te zetten, als je daar verder niets van merkt – behalve een flinke bijschrijving op je bankrekening?

Katvanger of geldezel

Het is een reëel risico voor jongeren en jongvolwassenen: Ingezet worden als katvanger (op jouw naam een bedrijf, voertuig of abonnement afsluiten) of geldezel (criminelen krijgen dan toegang tot jouw bankrekening om tijdelijk grote bedragen op te storten en vervolgens door te sluizen – geld witwassen dus).

En uiteindelijk zijn zij de Sjaak. Want zíj worden aangemerkt als crimineel, als justitie of politie er achter komt.

Opeens een dure kledingsmaak?
Daarom zou het verstandig zijn om jongeren een online lesje over katvangers en geldezels aan te bieden. Niet te belerend, met een beetje humor. Er zijn zelfs spannende spellen in omloop om jongeren bewust te maken van het risico.

En verder: Blijf als docent op middelbare scholen en in het hoger onderwijs alert op signalen. Klaagt er eentje over geldtekort? Of zie je op het beeldscherm de kledingsmaak wel érg veranderen naar dure merken? Tijd voor een één-op-één-chatgesprek.

 

Zoeken naar vrijheid

Zoeken naar vrijheid

‘Een verplichting. Zo voelen verjaardagen, etentjes met vrienden of een gepland bioscoopbezoek vaak’, vertrouwt een kennis me toe. ‘Maar nu het niet mág, vanwege corona, verlang ik ernaar…’

Herkenbaar. Afspraken met vrienden die je vastlegt, met een sluimerend gevoel van beklemming door de almaar volstromende agenda. Weken vooruit weet je al wat je gaat doen, met wie, waar. De oppas is geboekt: nu moet je wel. Sociale interacties als agenda-item en af te vinken op je to-do-lijst.

En nu kan dat dus niet.

Niks spontaan

Dat is dus waarom iemand vastzetten in de gevangenis een straf is. Een instantie (de rechter, de overheid, ons systeem) bepaalt jouw doen en laten. Niks spontaan, weg bewegingsvrijheid. Dan ben je niet alleen opgesloten: je vóelt je echt opgesloten. In de meeste gevallen weet je wanneer je vrij komt, al is ook dat niet altijd duidelijk (TBS, PIJ-maatregel). Binnen wat mag, zoek je bewegingsvrijheid – zo stuurde een vriendin (in Spanje in lockdown) een foto, touwtje springend op het mini-binnenplaatsje.

Als die fysieke bewegingsvrijheid niet voldoende bevredigt, zoek je andere vrijheden om de geest te verruimen. Supermarkten signaleren een gestegen alcoholverkoop sinds de coronamaatregelen (Trimbosinstituut). Opeens snap je de inventiviteit hoe tóch verdovende middelen de gevangenispoorten binnen worden gekregen.

Stinksokken

Verblijf in een justitiële inrichting is niet te vergelijken met de coronatijd. Toch helpt het misschien invoelen hoeveel impact opsluiten heeft. Ook al zitten de meesten er niet vanwege stinksokken, je vrijheid verliezen is een zware straf.

Wetenschappers berekenen dat periodes van gedeeltelijke lockdowns misschien wel jaren nodig zijn. Als eind mei al lang voelt… Hoe zou jij het ervaren om voor een of meerdere jaren binnen strikte regels beperkt je eigen agenda te mogen invullen?

 

Waarom verlies hoort bij de opvoeding

Waarom verlies hoort bij de opvoeding

‘Wat doe ik mijn kinderen aan?’ vraag ik aan een vriendin. Ik heb haar net verteld over onze kat, die we op een mooie leeftijd hebben laten inslapen. Onze kinderen waren daarbij. Mijn tienjarige zoon moest na de eerste ‘slaapprik’ bij de dierenarts onbedaarlijk huilen. Mijn achtjarige dochter trok dat niet en ging in de wachtkamer met Playmobil spelen. ‘Anders moet ik om Ivan huilen, mam’, zei ze wijs.

Het voordeel van verlies

Ik vond het zielig voor onze kinderen dat ze voor de derde keer de dood van een huisdier moesten meemaken. Twee honden gingen de kat voor en de kinderen hebben de euthanasie van beide dieren bewust meegemaakt, twee en vijf jaar geleden. Daar hadden ze zelf verdriet om en ze zagen dat wij, hun ouders, het heel naar vonden, zeker omdat beide honden te jong stierven. De laatste hond was helemaal een rotverhaal, want die beet vreemde volwassenen en na allerlei gedragstherapie en een verschrikkelijk incident hebben we hem als tweeënhalfjarige, gezonde hond laten afmaken. Wat mijn zoontje zó oneerlijk vond, want: ‘Mensen die iemand vermoorden hoeven toch ook niet dood? Die worden alleen opgesloten!’

Pure mazzel

‘Jouw kinderen leren tenminste tegenslagen verwerken’, reageert de vriendin. ‘Die van mij hebben nog nooit meer dan een fietsvalpartij of ruzie met een vriendinnetje meegemaakt.’ ‘Haar reactie sluit aan bij het boek “Risicokind of evenwichtskunstenaar” dat ik las van Elize Lam. Zij is auteur, socioloog en oprichter van stichting You!nG, die jongeren wil empoweren. Het raakte mij, net als het boek “Veerkracht” van Liesbeth Groenhuijsen, alweer jaren geleden. De auteurs gaan in op de vraag hoe het komt dat erge dingen meemaken niet altijd desastreuze sporen nalaat. Ze vragen zich ook af of al die (preventieve) hulp wel nodig én nuttig is. En zo nee, hoe kom je er dan achter bij wie dat wél het geval is? Lam vertelt over het nut van parentificatie (als kind een ouderlijke taak op je nemen) en of het ‘pure mazzel’ is als je met ingrijpende situaties goed kunt omgaan.

Behoeden

In mijn angst mijn kinderen pijn te doen ben ik niet alleen, lees ik ook in het boek. Veel ouders pogen hun kinderen voor allerlei nare dingen te behoeden, terwijl vallen en opstaan nodig is om gezond op te groeien.

Inmiddels is er dus een nieuw poesje in ons leven. Helemaal ingeburgerd scherpt ze alweer een paar weken tevreden haar nagels aan onze bank.