‘Wat doe ik mijn kinderen aan?’ vraag ik aan een vriendin. Ik heb haar net verteld over onze kat, die we op een mooie leeftijd hebben laten inslapen. Onze kinderen waren daarbij. Mijn tienjarige zoon moest na de eerste ‘slaapprik’ bij de dierenarts onbedaarlijk huilen. Mijn achtjarige dochter trok dat niet en ging in de wachtkamer met Playmobil spelen. ‘Anders moet ik om Ivan huilen, mam’, zei ze wijs.
Het voordeel van verlies
Ik vond het zielig voor onze kinderen dat ze voor de derde keer de dood van een huisdier moesten meemaken. Twee honden gingen de kat voor en de kinderen hebben de euthanasie van beide dieren bewust meegemaakt, twee en vijf jaar geleden. Daar hadden ze zelf verdriet om en ze zagen dat wij, hun ouders, het heel naar vonden, zeker omdat beide honden te jong stierven. De laatste hond was helemaal een rotverhaal, want die beet vreemde volwassenen en na allerlei gedragstherapie en een verschrikkelijk incident hebben we hem als tweeënhalfjarige, gezonde hond laten afmaken. Wat mijn zoontje zó oneerlijk vond, want: ‘Mensen die iemand vermoorden hoeven toch ook niet dood? Die worden alleen opgesloten!’
Pure mazzel
‘Jouw kinderen leren tenminste tegenslagen verwerken’, reageert de vriendin. ‘Die van mij hebben nog nooit meer dan een fietsvalpartij of ruzie met een vriendinnetje meegemaakt.’ ‘Haar reactie sluit aan bij het boek “Risicokind of evenwichtskunstenaar” dat ik las van Elize Lam. Zij is auteur, socioloog en oprichter van stichting You!nG, die jongeren wil empoweren. Het raakte mij, net als het boek “Veerkracht” van Liesbeth Groenhuijsen, alweer jaren geleden. De auteurs gaan in op de vraag hoe het komt dat erge dingen meemaken niet altijd desastreuze sporen nalaat. Ze vragen zich ook af of al die (preventieve) hulp wel nodig én nuttig is. En zo nee, hoe kom je er dan achter bij wie dat wél het geval is? Lam vertelt over het nut van parentificatie (als kind een ouderlijke taak op je nemen) en of het ‘pure mazzel’ is als je met ingrijpende situaties goed kunt omgaan.
Behoeden
In mijn angst mijn kinderen pijn te doen ben ik niet alleen, lees ik ook in het boek. Veel ouders pogen hun kinderen voor allerlei nare dingen te behoeden, terwijl vallen en opstaan nodig is om gezond op te groeien.
Inmiddels is er dus een nieuw poesje in ons leven. Helemaal ingeburgerd scherpt ze alweer een paar weken tevreden haar nagels aan onze bank.