06-27445313 mail@merelvandorp.nl

‘Een verplichting. Zo voelen verjaardagen, etentjes met vrienden of een gepland bioscoopbezoek vaak’, vertrouwt een kennis me toe. ‘Maar nu het niet mág, vanwege corona, verlang ik ernaar…’

Herkenbaar. Afspraken met vrienden die je vastlegt, met een sluimerend gevoel van beklemming door de almaar volstromende agenda. Weken vooruit weet je al wat je gaat doen, met wie, waar. De oppas is geboekt: nu moet je wel. Sociale interacties als agenda-item en af te vinken op je to-do-lijst.

En nu kan dat dus niet.

Niks spontaan

Dat is dus waarom iemand vastzetten in de gevangenis een straf is. Een instantie (de rechter, de overheid, ons systeem) bepaalt jouw doen en laten. Niks spontaan, weg bewegingsvrijheid. Dan ben je niet alleen opgesloten: je vóelt je echt opgesloten. In de meeste gevallen weet je wanneer je vrij komt, al is ook dat niet altijd duidelijk (TBS, PIJ-maatregel). Binnen wat mag, zoek je bewegingsvrijheid – zo stuurde een vriendin (in Spanje in lockdown) een foto, touwtje springend op het mini-binnenplaatsje.

Als die fysieke bewegingsvrijheid niet voldoende bevredigt, zoek je andere vrijheden om de geest te verruimen. Supermarkten signaleren een gestegen alcoholverkoop sinds de coronamaatregelen (Trimbosinstituut). Opeens snap je de inventiviteit hoe tóch verdovende middelen de gevangenispoorten binnen worden gekregen.

Stinksokken

Verblijf in een justitiële inrichting is niet te vergelijken met de coronatijd. Toch helpt het misschien invoelen hoeveel impact opsluiten heeft. Ook al zitten de meesten er niet vanwege stinksokken, je vrijheid verliezen is een zware straf.

Wetenschappers berekenen dat periodes van gedeeltelijke lockdowns misschien wel jaren nodig zijn. Als eind mei al lang voelt… Hoe zou jij het ervaren om voor een of meerdere jaren binnen strikte regels beperkt je eigen agenda te mogen invullen?